یک رفتار و چند پیام

مرحوم علامه مجلسی ^{(رحمه‌الله)} در بحارالانوار می‌نویسد:

«امام حسن‌بن‌علی ^{(علیه‌السلام)} در هفت‌سالگی همواره در مجلس رسول خدا ^{(صلی‌الله‌علیه‌وآله)} حاضر بود. پس وحی را می‌شنید و آن را حفظ می‌کرد. وقتی نزد مادر می‌آمد، آنچه را حفظ کرده بود، می‌گفت. وقتی امیرالمؤمنین علی ^{(علیه‌السلام)} وارد شد و دید آنچه نازل شده، حضرت فاطمه ^{(سلام‌الله‌علیها)} می‌داند، پرسید: از کجا دانسته‌ای؟ خانم فرمود: از فرزندت حسن! تا این‌که یک‌بار حضرت امیر برای دانستن این امر، در منزل پنهان شد. امام حسن ^{(علیه‌السلام)} داخل شد درحالی‌که وحی را شنیده بود. خواست تا آنچه را شنیده برای مادرش بازگوید، اما لکنت گرفت و نتوانست. مادر تعجب کرد. فرزند گفت: تعجب نکن مادر! همانا بزرگی کلامم را می‌شنود... همان‌دم امیرالمؤمنین علی ^{(علیه‌السلام)} خارج شد و حسن را بوسه زد...»

با همین عقل و فهم و علم ناقص می‌توان از این روایت ساده درس‌ها گرفت:

درس یک: واردکردن فرزند به امور مهم و اعتماد داشتن به او

درحالی‌که می‌شد به‌جای مسجد او را سراغ کار بی‌اهمیتی فرستاد یا به‌جای پرسیدن از وحی، حوادث دیگری را پرسید یا...

درس دو: انس با مسجد از همان کودکی

درحالی‌که می‌شد اگر هدف فقط شنیدن وحی بود، او را به هر جای دیگری فرستاد که پیامبر ^{(صلی‌الله‌علیه‌وآله)} حضور دارند.

درس سه: تشویق به حفظ کلمات پیامبر ^{(صلی‌الله‌علیه‌وآله)}

درس چهار: گفت‌وگوی علمی با فرزند

درس پنج: استفاده علمی از کودک

درس شش: تشویق به سخنرانی علمی و بیان حقیقت

درس هفت: ایجاد محیط علمی و آموزشی در منزل (معلم و شاگرد شدن اعضای خانواده).

درس هشت: فراهم کردن زمینه برای ابراز وجود فرزندان و رشد آن توسط مادر

درس نه: اهمیت دادن پدر به این موضوع

درس ده: ملاحظه روحیه کودک توسط حضرت علی ^{(علیه‌السلام)} و پنهان شدن ایشان.

درس یازده: تشویق فرزند توسط پدر.

و درس‌های دیگر...

منبع: ماهنامه خانه خوبان