امام در طول شبانه‌روز حتی یک دقیقه وقت تلف‌شده و بدون برنامه از قبل تعیین‌شده نداشتند. با توجه به شرایط سنی و میزان فعالیتی که داشتند، بازهم ساعات خاصی را در سه نوبت - هرکدام، نیم تا یک ساعت - به اهل منزل اختصاص داده بودند که هرکدام از ما که مایل بودیم خدمت ایشان می‌رسیدیم.
لطافت در سیره حضرت امام (رحمه‌الله)
1. سفارش به رسیدگی به بیمار
«کارگری در منزل مریض شد. وی اهل دهات بود و زبانی هم نداشت. امام خیلی سفارش او را می‌کردند که برایش دکتر بیاورید.
امام باز از مصرف دارو و درمان می‌پرسیدند و مکرر از او دلجویی می‌کردند؛ گاه از پشت پنجره و گاهی پله‌ها را طی می‌کردند و به داخل اتاق او تشریف می‌آوردند و بالای سر او می‌رفتند و او را صدا می‌کردند و از او می‌پرسیدند: آیا برایت دکتر آمد؟ دوا داری؟ داروهایت را مصرف کرده‌ای؟ غذا چه می‌خواهی؟ حالت چطور است؟ و... چنان نبود که فقط سفارشی بکنند و بگویند: لابد به او رسیدگی می‌شود.» (1)
2. سلام کردن به بچه‌ها
«در سلام کردن، مقدم بر دیگران بودند و همواره وقتی وارد می‌شدند بر افراد، پیش از آنان، سلام می‌کردند. با آن عظمت - که سران قدرت‌های جهان از نامشان وحشت داشتند - آن‌قدر مهربان و رئوف بودند که حتی اگر با بچه‌ها مواجه می‌شدند به آن‌ها سلام می‌کردند.» (2)
3. توجه به خانواده
«امام در طول شبانه‌روز حتی یک دقیقه وقت تلف‌شده و بدون برنامه از قبل تعیین‌شده نداشتند. با توجه به شرایط سنی و میزان فعالیتی که داشتند، باز هم ساعات خاصی را در سه نوبت - هرکدام، نیم تا یک ساعت - به اهل منزل اختصاص داده بودند که هرکدام از ما که مایل بودیم خدمت ایشان می‌رسیدیم و مسائل خودمان را مطرح می‌کردیم.
امام در این ساعات معمولاً ازنظر فکری و روحی به خانواده توجه داشتند؛ هیچ سؤالی را بی‌جواب نمی‌گذاشتند؛ حتی خودشان ابتدا مسائل را مطرح نمی‌کردند و می‌خواستند که از این وقت، اعضای خانواده استفاده کرده و برحسب ضرورت، مسائلشان را عنوان کنند. اگر سؤالی را به دلیل کمبود وقت پاسخ نمی‌دادند، حتماً به خاطر می‌سپردند تا در فرصت مناسب دیگری پاسخ دهند.» (3)
(فرشته اعرابی، نوه امام)
4. کار در خانه
«طی این سال‌های طولانی زندگی مشترک، هرگز امام از من نخواستند یک فنجان چای به ایشان بدهم! آقا چای را خودشان آماده می‌کنند و به‌محض نوشیدن، فنجان را می‌شویند!» (4)
(همسر امام)
5. بچه‌داری در منزل
«چون بچه‌ها شب‌ها خیلی گریه می‌کردند و تا صبح بیدار می‌ماندند، امام شب را تقسیم کرده بودند؛ مثلاً دو ساعت خودشان بچه را نگه می‌داشتند و خانم می‌خوابیدند و دو ساعت می‌خوابیدند و خانم بچه‌ها را نگهداری می‌کرد.
روزها پس از پایان درس، ساعتی را به بازی با بچه‌ها اختصاص می‌دادند تا کمک خانم باشند در تربیت فرزندان!» (5)
(خانم فاطمه طباطبایی)
6. رسیدگی به زن و بچه
در همان اوایل درس حضرت امام که ایشان برخی نکات اخلاقی را در درس می‌فرمودند، حاج‌آقا گفت: امروز حضرت امام در درس فرمودند:
«طلبه‌های متأهل نباید شب‌ها مطالعه کنند؛ بلکه شب‌ها را به رسیدن به امور منزل و رسیدگی به زن و فرزند گذرانده و سحرها را به مطالعه اختصاص دهند.» (6)
(همسر شهید آیت‌الله محلاتی)
7. ابراز عواطف
«امام به‌شدت عاطفی بودند، مثلاً در نجف، گاهی خواهرانم به آنجا می‌آمدند و بعد وقتی می‌خواستند برگردند، طوری بود که من هیچ‌وقت، موقع خداحافظی قدرت ایستادن در حیاط و دیدن خداحافظی آن‌ها را نداشتم. مرحوم برادرم نیز همین‌گونه بودند و می‌گفتند: من آن لحظه خداحافظی را نمی‌توانم ببینم.
اما این مسائل یک‌ذره بر تصمیم‌گیری‌هایشان اثر نداشت!» (7)
(حاج سید احمد آقا خمینی رحمه‌الله)
پی‌نوشت‌ها:
1) مهر و قهر، ص 50. نقل از برداشت‌هایی از سیره امام خمینی قدس سره، ج 1، ص 91.
2) همان، ص 45 و همان، ج 2، ص 225.
3) همان، ص 40، به نقل از «برداشت‌هایی از سیره امام خمینی قدس سره» ج 1، ص 18.
4) همان، ص 27؛ همان، ص 86.
5) همان، ص 25. نقل از: برداشت‌هایی از سیره امام خمینی قدس سره، ج 1، ص 78.
6) همان، ص 28. نقل از: صحیفه دل، ص 127.
7) همان، ص 31؛ نقل از: پا به‌پای آفتاب، ج 1، ص 84.
منبع: ماهنامه اطلاع‌رسانی، پژوهشی، آموزشی مبلغان