حجت‌الاسلام‌والمسلمین تراشیون
یک‌وقت می‌بینید یک نُچ نُچ ما، یک نگاه ما، یک سکوت ما، یک حرف ما ممکن است یک خانواده‌ای را دچار آسیب و مشکل کند. اینجاها است که ما می‌گوییم در این خانواده باید به آن دقت شود و ما این دقت‌ها را نداریم. دقت نمی‌کنیم که این کلمات، گاهی اوقات روی طرف مقابل بار دارد و اثر می‌گذارد. در آیه بیست و یکم سورهٔ روم، خداوند متعال برای زندگی مشترک سه تا ویژگی بیان فرمودند: «لِتَسْکُنُوا إِلَیهَا وَ جَعَلَ بَینَکُمْ مَوَدَّةً وَ رَحْمَةً»؛ یعنی زندگی مشترک باید در این فضا قرار بگیرد؛ یعنی در آن آرامش و دوستی باشد، تبادل عاطفی رخ دهد. نه اینکه خدای‌نکرده، زندگی معرکه‌ای برای ناآرامی کردن، جنگیدن، دشمنی کردن، برای تنفر بشود. وقتی ما نابلد باشیم، همین است. ما اگر بخواهیم این زندگی را به یک ترازی برسانیم که این آرامش وجود داشته باشد، آن محبت و آن دوستی باشد، در اولین گام ما باید بتوانیم یک ارتباط خوبی را با همدیگر برقرار کنیم. مبدأ هر کاری یک ارتباط خوب است.
البته خانواده خیلی موضوع پیچیده‌ای هم نیست. این هم نیست که ما فکر کنیم ممکن است از پس آن برنیاییم. این‌ها که تازه می‌روند رانندگی را یاد می‌گیرند، می‌خواهد دنده را عوض کند، به دنده نگاه می‌کند، ولی وقتی رفت و یک مقدار در این وادی قرار گرفت و یک مقدار تمرین کرد، یک‌وقت‌ها اصلاً متوجه نمی‌شود که چه موقع دنده‌پنج رفت. وقتی کسی مهارت را بلد باشد، روی دنده سه می‌گذارد و می‌رود. از آن فضا لذت را می‌برد. دغدغهٔ او این نیست که از این پیچ چطور بپیچم. در زندگی هم همین است.
منبع: ماهنامه خانه خوبان