حماقت اهل تخاصم

از نگاه اهل‌بیت ^{(علیهم‌السلام)} بگومگو و مشاجره به‌قدری زشت است که چنین افرادی را از شفاعت خود محروم می‌کنند؛ چراکه آثار مراء (جدال و ستیزه) بر قلب، آن‌قدر مهلک است که توان طی مدارج کمال را از آن سلب می‌کند.

اهل مراء و تخاصم، بعد از ورود به برزخ، عذاب‌های هولناکی را تا روز قیامت تجربه می‌کنند و در روز قیامت که تمام شیعیان چشم امید به شفاعت اهل‌بیت ^{(علیهم‌السلام)} دوخته‌اند، از چنین امتیازی نیز محروم می‌مانند. یک پدر و مادر آگاه، یک فرزند مؤمن و فهمیده و یک همسر بهشتی باید قلباً باور کنند که قیل‌وقال هیچ نتیجه‌ای جز تولید جهنم در زندگی دنیوی و اخروی آنان نخواهد داشت.

بدخلقی، بدزبانی، تکبر و خشونت، حتی اگر به ازهم‌پاشیدگی کانون خانواده نیز نینجامد، سبب می‌شود که انسان سلطنت خود را در قلب افراد خانواده ازدست‌داده و گرمای محبت آنان را از خویش دریغ کند؛ بنابراین می‌توان نتیجه گرفت که اولین و بزرگ‌ترین قربانی هر مشاجره، خود شخص قیل‌وقال‌کننده است.

فقط یک‌راه برای حفظ محبوبیت وجود دارد و آن رفتاری آمیخته با متانت، گذشت و مهربانی است.

یک مؤمن باید آن‌قدر قدرت پیدا کند که دنیا نتواند او را له نموده و به حقارت بکشاند. کسی که در برابر دنیا زانو نزد، دیگر به ورطه ستیز و مشاجره نخواهد افتاد؛ چراکه مراء از ویژگی انسان‌های ضعیف و کوچک است. حضرت علی ^{(علیه‌السلام)} می‌فرمایند «من زرع العدوان، حصد الخسران؛ کسی که دشمنی می‌کارد، خسران برداشت می‌کند.» وقتی دنیا و لذت و شادمانی آن از بین رفت و آخرت ما به آتش کشیده شد، دیگر سرمایه‌ای برای انسان باقی نمی‌ماند.

حماقت اهل تخاصم، صدها بار بیش‌تر از حماقت کسانی است که دنیا را در لذت گناهان گوناگون سپری می‌کنند؛ چراکه اهل تخاصم، نه لذت دنیا را می‌چشند و نه لذت آخرت را. قلب، تنها دارایی هر انسانی است. خشم، گرفتگی، کینه و عداوت، قلب را ساقط نموده و باطن انسان را به آتش می‌کشد. وقتی کسی این تنها دارایی خود را در رحم دنیا از دست داد، دیگر سالم به برزخ نمی‌رسد و خسرانی از این عظیم‌تر برای هیچ‌کس رُخ نخواهد داد.

منبع: ماهنامه خانه خوبان