هرگاه کسی امربه‌معروفی کند و مثلاً درباره حجاب به کسی تذکری دهد؛ یا نیروی انتظامی با گشت ارشادش جلوی تردد مانکنی را بگیرد؛ این جمله را می‌شنویم که باید کار فرهنگی کرد و بگیروببند جواب نمی‌دهد. زیاد می‌شنویم که می‌گویند: اگر قرار بود کار سلبی جواب بدهد، در این سی‌وچند سال داده بود.
گذشتیم از این مطلب که کار فرهنگی وظیفه کیست؟ و چرا ارگان‌های فرهنگی مملکت – از دولت و مجلس گرفته تا صداوسیما و دانشگاه و حوزویان- مانند دزدی که از دست مردم فرار می‌کرد و برای خلاصی خود فریاد می‌زد: دزد! دزد!!؛ برای روپوشانی کارهای نکرده خود، و برای مانع‌تراشی برای تنها ارگانی که به وظیفه خود عمل می‌کند؛ فریاد می‌زنند: باید کار فرهنگی کرد... و فقط فریاد می‌زنند...
و گذشتیم از این سؤال که در کجای دنیا برای حل یک معضل اجتماعی، فقط کار فرهنگی می‌کنند و جلوی هنجارشکن را با قوای انتظامی نمی‌گیرند؟ مگر در همین مملکت خودمان برای ترویج فرهنگ ترافیک، علاوه بر ساختن سیا ساکتی و برنامه‌های مختلف تلویزیونی و استفاده از کودکان و... جریمه‌ها را به‌شدت افزایش ندادیم و باافتخار این جمله را تکرار نکردیم که: اعمال قانون می‌کنیم؟
از همه این مطالب گذشتیم تا به بازی‌های پرافتخار اینچئون رسیدیم و در تلویزیون نشانمان دادند ناموس این مملکت را که چیزی شبیه کلاه شنا بر سر گذاشته بود و مقداری از مو و تمام گردن و بخشی از سینه و روی پایش جلوی دوربین‌ها هویدا بود. صحنه آهسته قهرمانان این مملکت را نشانمان دادند که برای ناک اوت کردن حریف، پایش را صد و هشتاد درجه باز کرده بود. و شنیدیم سخنان گوینده‌ای که فریاد می‌زد: این «قهرمانان» ثابت کردند «حجاب اسلامی» مانعی برای افتخار آفرینی نیست. و توجه نکردیم به پارادوکسی که ناخودآگاه به مخاطب تحمیل می‌کنیم: پارادوکس میان «حجاب اسلامی» واقعی و «قهرمان» بودن. کجاست کسی که فریاد زند: کار ضد فرهنگی رسانه‌های بیگانه را رها کنید و به کار فرهنگی صداوسیمای خودمان بپردازید؟
البته ممکن است در مخالفت با عرایض بنده بفرمایید: حضرت آقا خود حضور بانوان باحجاب اسلامی در میادین ورزشی بین‌المللی را تأیید فرمودند و آن را موجب افتخار شمردند. اما علاوه بر اینکه به گمانم این سخنان مصرف خارجی دارد و برای نشان دادن حضور زنان در عرصه‌های ورزشی به دنیا، لازم نیست تلویزیون داخلی نیز چنین صحنه‌های ضدفرهنگی را نمایش دهد؛ به‌یقین منظور حضرت آقا این نبوده که برای اثبات چیزی به دنیا، کاری خلاف قوانین بارز شریعت (درباره میزان حجاب زنان) انجام شود.
با دیدن حجاب ورزشکاران زن در بازی‌های اینچئون، یاد خاطره‌ای از استادمان افتادم که می‌گفت: پیش از انقلاب، خادم مسجد شاه اصفهان، به خاطر نداشتن حجاب اسلامی، مانع ورود گروهی توریست به مسجد شده بود و راهنمای گروه برای اینکه نه سیخ بسوزد و نه کباب؛ تعدادی برگه به اجانب داده بود که بر سر خود بگذارند و مثلاً حجابشان شود. وقتی کار مسئولین فرهنگی – ورزشی این مملکت به حد آن راهنمای گروه تنزل کند؛ باید به حرکت داور اجنبی افتخار کنیم که وقتی مقنعه ناموسمان در کش‌وواکش ورزش کبدی برداشته می‌شود؛ کت خود را بر سر ناموس ما می‌اندازد.
کاش آن اسیر رزمنده هنوز زنده بود تا به استقبال «قهرمانان» می‌فرستادیمش تا برایشان بخواند:
ای زن به تو از فاطمه این‌گونه خطاب است
ارزنده‌ترین زینت زن حفظ حجاب است
منبع: ماهنامه خانه خوبان