وقار و سکینت، زیب و زینت هر انسان است، چنان‌که پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) فرمود: «أحسن زینة الرّجل السکینة مع الایمان؛ بهترین زیب و زینت مرد وقار و سنگینی او توأم با ایمان است» (سفینه البحار، ج 1، ص 637)
حضرت علی (علیه‌السلام) در وقار و هیبت ایمانی بر همه اصحاب تفوق داشت.
ربود هیبـــت او از تــــــن سپهــــــر کجــــی
ببرد خنجــــــر او از ســـــر زمانــــــه خمـــار
معاویه به قیس‌بن‌سعد گفت خدا رحمت کند به ابوالحسن که مردی خوش‌طبع و اهل مزاح بود.
قیس: آری پیامبر خدا نیز چنین بود، با اصحاب خود خوش‌طبعی می‌کرد و اظهار بشاشی می‌نمود، اما توای معاویه هرچند به‌ظاهر وانمود کردی که او را ستایش می‌کنی ولی در باطن با این سخن قصد تحقیر و ذم آن جناب را داری، به خدا قسم ای معاویه علی (علیه‌السلام) با همه شوخ‌طبعی و خوش‌رویی همیشگی خود از شیر شیزه که گرسنگی بر وی غلبه کرده باشد بامهابت‌تر بوده. آن مهابت و وقار، مهابت تقوا و وقار ایمان بود که آن بزرگوار به آن دارا بود نه مثل هیبتی که تو داری اراذل و تبهکاران شام به سبب آن از تو هراس دارند.
و نیز ضرار‌بن‌حمزه به معاویه چنین گفت: علی (علیه‌السلام) در جمع ما، مانند فردی از ما بود – چون از او سؤال می‌کردیم به سؤالات ما پاسخ می‌داد و هرگاه از او خبر می‌گرفتیم به ما خبر می‌داد، بااینکه نزدیکی زیادی با او داشتیم ولی به سبب وقار و هیبت معنوی آن حضرت نمی‌توانستیم برای گفتگو به سخن آغاز نماییم.
ابن‌عباس گوید چون در حضور امیرالمؤمنین مادامی‌که آن حضرت ساکت بود ما هیچ‌کدام از هیبت و عظمت او لب به سخن نمی‌گشودیم.
از آن حضرت سؤال کردند که در مصاف با چه وسیله به قهرمانان عالم و مبارزان و هم‌رزم آن پیروز و چیره می‌شوی؟ در پاسخ فرمود: «بِتمَکُّنِ هَیبَتی فی قُلوبُهُم؛ با وجود آوردن هیبت و هیمنه خود در دل آن‌ها.» (بحارالانوار، ج 41، ص 72)
هیبت علی به حدی بود که چشم هیچ مبارزی به او نمی‌افتاد مگر رعب و وحشت سراسر وجودش را فرامی‌گرفت و در اثر صلابت آن حضرت هرگونه نیروی مقاومت و تهاجمی از وی سلب می‌شد و با کمال درماندگی طعمه شمشیر آن حضرت قرار می‌گرفت، چنان‌که آن جناب در پاسخ سائل دیگری که از آن حضرت سؤال نمود با چه چیزی بر مبارزان غلبه کردی؟
فرمود: «ما لَقَیتُ احداً الّا أعاننی علی نَفسِه؛ کسی را (در مصاف) ملاقات نکردم جز این که او مرا علیه جان خود کمک نمود.» (شرح نهج‌البلاغه، ج 2، ص 1227)
سید رضی مرحوم در دنباله کلام امام چنین می‌گوید: مقصود حضرت تمکن هیبت او در دل‌هاست.
ز هیبـــت او جگــــری سنـــگ خـــاره نــرم شـــود
چنــــان‌کـــه آهــــــن شد نــــرم در کــــف داوود
منبع: علی (علیه‌السلام) آیینه حق نما، سید ابراهیم حسینی سعیدی