اتفاقاً امام صادق (علیهالسلام) نیز برای اثبات ولایت علما، از آیه قرآن استفاده کردهاند؛ آن حضرت در روایتی که در اکثر تفاسیر معتبر روایی آمده است، میفرمایند: «از جمله چیزهایی که سبب آن، کسی مستحق امامت می شود: پاکدامن و پاکی از گناهان و معاصی هلاکت باری است که آدمی را لایق آتش دوزخ می کند و دیگر، آگاهی روشن از تمام حلال ها و حرام هایی که مردم بدان ها نیازدارند و سوم، علم به قرآن (و شناخت خاص و عام و محکم و متشابه و ناسخ و منسوخ آن و......)» ابی عمرو زبیری پرسید: چه دلیلی وجود دارد برای آنکه ویژگیهای رهبری و امامت، تنها در اموری است که شما فرمودید؟ حضرت فرمودند: «به دلیل این قول پروردگار که درباره کسانی است که از سوی خداوند در ایجاد حکومت اذن دارند و ایشان را اهل حکومت قرار داده است؛ «انا انزلنا التوراه فیها هدی و نورٌ یحکم بها النبیون الذین اسلموا للذین هادوا و الربانیون و الاحبار» تورات را ما نازل کردیم که در آن هدایت و نور بود؛ انبیاء که اسلام آوردند با آن در بین یهودیان حکم می کردند و همچنین ربانیون که مربیان مردم بودند و علما بر طبق آن در بین مردم حکومت می کردند.» پس دسته دوم از پیشوایان، یعنی ربانیون غیر از انبیاء هستند؛ آنها کسانی هستند که مردم را با علم خود تربیت می کندد و دسته سوم یعنی احبار، همان علما هستند و آنها غیر از دسته دوم یعنی ربانیون هستند.»