آیه 12 سوره مبارکه نوح
قرآن زادوولد موجودات را لطف و مرحمت خدا و نشانه‌ای از قدرت بی‌پایان او می‌خواند. برای مثال در آیه 12 سوره نوح می‌خوانیم «و شما را با اموال و فرزندان فراوان مدد فرماید و برای شما باغ‌های پرثمر و نهرهای جاری آب نصیب فرماید.»
و هم‌چنین در آیه 6 سوره اسراء آمده است «سپس شما را بر آن‌ها غلبه خواهیم داد و بر ثروت و مال و تعداد فرزندانتان می‌افزاییم و نفرات شما را بیش از دشمنانتان مقرر خواهیم فرمود.»
آیه 69 سوره مبارکه توبه
درآیات ذکرشده افزایش فرزند و باروری زیاد همراه با مال و ثروت و ملک از نمونه‌های الطاف الهی برشمرده می‌شود. در مقابل انسان‌های گناهکار اگرچه دارای فرزند زیاد هم باشند اما به دلیل سرگرم شدن به باطل‌ها و زشتی‌ها، عاقبت مجازات شده و قومشان اگرچه زیاد هم باشد، همگی نابود خواهند شد:
«آن‌ها (کافران و منافقان) که پیش از شما در دنیا زیسته‌اند هم مثل شما بودند، حتی از شما نیرومندتر و دارای فرزندان بیشتر... آن‌ها به یاوه‌گویی سرگرم بودند و اعمال آن‌ها در دنیا و آخرت تباه شد، پس به‌واقع زیان‌کار شدند.»
باروری و تبعیض جنسی
آیه 140 سوره مبارکه انعام
خداوند در این آیه زنده‌به‌گور کردن دختران تازه به دنیا آمده را نشانه جهل و نادانی افراد معرفی می‌کنند. «آن‌ها که فرزندان خود را از روی سفاهت و نادانی کشتند و نیز آنچه را خداوند رزق آن‌ها قرار داده بود، با دروغ بستن به خالق، تحریم کردند مسلماً زیان‌کار شدند، آن‌ها به‌واقع گمراه شدند و اساساً آن‌ها هدایت نیافته بودند.»
بر اساس آیات این کتاب آسمانی والدینی که پس از به دنیا آمدن فرزند دختر، او را می‌کشتند نه‌تنها مرتکب گناهی بزرگ شده‌اند بلکه رزق و روزی را که همراه با نوزاد تازه متولدشده از جانب خدا ارسال‌شده بود، رد کرده‌اند. خدا در قرآن آن‌ها به عذاب و نابودی هشدار می‌دهد.
آیه 59 و 58 سوره مبارکه نحل
باید توجه داشت زمانی دین مبین اسلام در سرزمین عربستان ظهور کرد که زن در جامعه آن روزگار عرب، ارزشی نداشت و در مقام پایین‌تری نسبت به مرد قرار می‌گرفت، ازاین‌رو آنان دختران نوزاد خود را پس از به دنیا آمدن زنده‌به‌گور می‌کردند. در آیات 58-59 سوره نحل چنین ذکر شده است «و هرگاه به یکی از آن‌ها تولد فرزند دختر را خبر دهند چهره‌اش از شدت خشم سیاه می‌شود ولی از ابراز غم درونی و خشم خویش خودداری می‌کند. او به‌واسطه خبر تولد فرزند دختر و احساس ننگ، از خانواده خود کناره می‌گیرد، از دیار خود متواری می‌شود و در تردید است که آیا نوزاد خود را با خودداری نگه دارد یا زنده‌به‌گور کند؟ این داوری نادرست است که بین دختر و پسر تبعیض قائل می‌شود.»
باروری و اراده خداوند
آیه 47 سوره مبارکه آل‌عمران
با نگاه به آیات ذکرشده درمی‌یابیم قرآن، زادوولد را پاداشی از سوی خدا نسبت به بندگان مؤمن و پرهیزگار معرفی می‌کند. مریم و زکریا هردو به دلیل آنکه پاک‌دامنی و پاک سرشتی را سرلوحه کار خود ساخته‌اند پاداش خواهند گرفت و آن پاداش چیزی نیست جز تولد فرزند.
«مریم گفت: پروردگارا، چگونه ممکن است مرا فرزندی باشد درحالی‌که هیچ مردی مرا لمس نکرده است؟ فرشته گفت: خداوند بدین گونه هرچه را اراده فرماید خلق می‌کند و چون اراده به بودن چیزی فرماید به آن می‌فرماید: موجود شو و بر اثر این امر، آنچه اراده فرموده، موجود می‌شود.»
آیه 89-90 سوره انبیاء
نمونه دیگری که قدرت و اراده خدا در مورد باروری ذکر شده، مربوط به تولد حضرت یحیی (علیه‌السلام) است. در سوره انبیاء دراین‌باره چنین می‌خوانیم «ای پیامبر، از زکریا یاد کن، آنگاه‌که پروردگار را خواند و عرض کرد ای پروردگار من! مرا بدون فرزند و وارث نگذار اگرچه تو وارث ابدی بندگان هستی. پس ما دعای او را مورد اجابت قرار دادیم و یحیی را به او عنایت فرمودیم و همسرش را از بیماری نازایی بهبودی بخشیدیم.»
آیات 58-59 سوره مبارکه واقعه
بنابراین آنچه سبب ایجاد زادوولد می‌شود قدرت خداست. خالق و پدیدآورنده تمامی انسان‌ها اوست، نه سایر انسان‌ها؛ «آیا نطفه‌ای را که در رحم همسر خود می‌ریزید، ملاحظه کرده‌اید. آیا شما خالق نطفه و بچه هستید یا ما؟»
آیه 37-39 سوره مبارکه قیامت
در قرآن، شکل‌گیری نطفه، باروری و زایمان انسان‌ها از نشانه‌های قدرت باری‌تعالی ذکر شده است. پدیده‌ای که به خواست و اراده خداوند محقق می‌شود.
«آیا او از نطفه‌ای که در رحم مادر ریخته شده به وجود نیامد. سپس نطفه به‌صورت خون بسته درآمد و آنگاه خداوند به او شکل و تناسب‌اندام بخشید و از زوج مذکر و مؤنث خلق فرمود.»
آیات ذکرشده همگی بر قدرت و تسلط او بر امر باروری هم چون تمامی پدیده‌ها اشاره دارد؛ چراکه او اگر نخواهد هرگز چنین نخواهد شد. در آیه 11 سوره فاطر آمده است «خداوند پدر شما، آدم را از خاک آفرید و سپس فرزندان او را از نطفه آفرید و برای شما انسان‌ها جفت قرار داد و هیچ زنی باردار نشود و نزاید مگر اینکه این موضوع نزد خدا دانسته است و بر اساس مشیت ازلی نظم یافته و به‌طور مقدر این روال در زندگی بشر ادامه دارد و هیچ‌کس عمر طولانی نمی‌کند و هیچ‌کس از عمرش کم نمی‌شود مگر اینکه همه این احوال در پی تقدیرهای الهی با رمز خاص در لوح محفوظ ثبت شده است و همه این امور بر خدا آسان است.»
باروری و کیفیت جمعیت
آیه 189 سوره مبارکه اعراف
نکته مهم و اساسی که در آیات قرآن وجود دارد، توجه به زادوولد انسان‌های شایسته و مؤمن است؛ به‌عبارت‌دیگر آنچه واجد اهمیت شناخته می‌شود، افزایش تعداد جمعیت نیکوکاران و صالحان است. در سوره اعراف به خلقت اولین انسان و اولین بارداری اشاره شده است. بر اساس آیات این سوره، حضرت آدم و حوا (علیه‌السلام) از خدا درباره مسائلی چون جنسیت، قوی بودن یا شرایط جسمانی و خصوصیات ظاهری فرزندشان تقاضایی ندارند بلکه خواهان فرزندی صالح و نیکوکار هستند.
الله آن ذات اقدسی است که آدم را از وجودی واحد خلق فرمود و همسرش را نیز از خودش پدیدار ساخت تا در جوار او احساس آرامش کند. پس چون آدم با حوا آمیزش کرد، او باردار شد، باری سبک و چندی با آن بار سبک گذرانید و چون سنگین‌بار شد هر دو به پروردگار خود عرض کردند: «پروردگارا، اگر فرزندی صالح به ما عنایت فرمایی البته از شکرگزاران خواهیم شد.»
به این اوصاف، در آیات قرآن کریم باروری هدیه‌ای از سوی خدا به بندگان و پیروان شایسته معرفی شده است.
اهمیت این موضوع وقتی دوچندان می‌شود که بر اساس آیات قرآن، حتی افرادی که شرایط زادوولد را ندارند به اذن و امر الهی صاحب فرزند خواهند شد. تولد حضرت یحیی و حضرت عیسی (علیه‌السلام) که هردو از پیامبران الهی هستند نمونه‌ای ازاین‌گونه باروری‌هاست.
روایت‌ها و احادیث فراوانی از معصومین و بزرگان و مبلغان دین در خصوص فضیلت فرزندآوری و افزایش جمعیت جوامع مسلمان وجود دارد. این موضوع وقتی اهمیت مضاعف می‌یابد که با نگاه به شرایط اجتماعی و سیاسی عصر ظهور قرآن و پیدایش دین مبین اسلام، درمی‌یابیم نقش جمعیت، نقشی بسیار تعیین‌کننده بوده است. در آیات کتاب آسمانی آئین یهود، آیات بسیاری در خصوص افزایش بی حدوحصر جمعیت و تکثیر نسل به چشم می‌خورد. بخش‌هایی از این کتاب آسمانی مملو از احکام و آموزه‌هایی است که پیروان باید در خصوص زادوولد انجام دهند، اگرچه در این کتاب هرگز به‌روشنی قرآن، از برتری، فضیلت یا کیفیت جمعیت سخنی به میان نیامده است. در سفر پیدایش گفت‌وگوی خدا با حضرت نوح (علیه‌السلام) است.
منبع: ماهنامه خانه خوبان