«وَ عَلَّمَ آدَمَ الْأَسْمَاءَ کُلَّهَا ثُمَّ عَرَضَهُمْ عَلَی الْمَلاَئِکَةِ...»1
«سپس علم اسماء [= علم اسرار آفرینش و نام‌گذاری موجودات] را همگی به آدم آموخت. بعد آن‌ها را به فرشتگان عرضه داشت...»
در شعری در سال 60، چنین سرودم:
یک‌طرف دشتی سراسر پر ز دد
در سر آنان هــــوس بی‌مرز و حــــد
گو سپـــاه ترجمـــان سفـــک دم
می‌رسدشان وحی شیطان دم‌به‌دم
ســوی دیگر علّـــم الاسماء ببین
خوشه‌ها از خرمن حکمـــت بچین
آن حقایق والا را که خدا به آدم آموخت، بالاتر از آن‌ها نزد حسین (علیه‌السلام) است و این حقیقت از لابه‌لای همه متون متقن شیعه، بیرون می‌آید.
روشن‌تر از خورشید است که سپاه یزید، مصداق‌های خون‌ریزترین و پیمان‌شکن‌ترین مدعیان ایمان‌اند.
فرشتگان با طرح «أَتَجعَلُ فیهَا...» عنایت به امثال آن سپاه داشتند (مصداق روشن) و خدای حکیم عنایت به حسین (علیه‌السلام) و حواریون بی‌نظیر آن حضرت داشت (عالی‌ترین مصداق).
1. سوره البقرة، 31
منبع: سفری به ژرفای دریا، علی رهبر