پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) به خانه دخترش آمده است. فاطمه (سلام‌الله‌علیها) مشغول رسیدگی به کودکان است و علی (علیه‌السلام) سرگرم انجام کارهای خانه.
پیامبر گوشه اتاق می‌نشیند. چشمی به علی (علیه‌السلام) دارد و چشمی به دخترش.
در این خانواده نوآور، از ابتدا فرهنگ جاهلیت که در آن تنها برای آشپزخانه و کنیزی تعریف شده بود، نسخ شده است. برای همین است که علی (علیه‌السلام) با تمام وجود می‌کوشد بار خانه را برای فاطمه (علیه‌السلام) سبک کند تا با او خیالی آسوده‌تر به بچه‌ها رسیدگی کند.
پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) در سکوتی پر از تفکر فرورفته است.
پس از مکثی بلند رو به اهل خانه می‌فرماید: خدا رحمت خود را شامل حال مردی کند که در خانه به همسرش کمک می‌کند.
آنگاه بار دیگر جمله عمیقش را بر زبان می‌آورد: کسی زنان را اکرام نمی‌کند جز آن‌که خود فرد کریمی باشد؛ و کسی به زنان اهانت نمی‌کند جز آن‌که خود شخص حقیری باشد!
پیام تصویر به خانواده معاصر
آقایان!
ملاک عظمت و یا حقارت انسان‌ها در دیدگاه وحی، نوع نگرش و تفکر آن‌ها به زن و شیوه رفتار با اوست. همین نگاه کافی است که بکوشیم عظمت شخصیتی خود را بالا ببریم. احترام به زن، اعتمادبه‌نفسی آمیخته با کرامت نفس در او ایجاد می‌کند و همین حس برای ضمانت سلامتی فرزندان و سربلندی همسران در اجتماع بشری کافی خواهد بود.
همان‌طور که بارها بدان تأکید شده، کار در خانه جزء وظایف شرعی زن نیست، مرد باید بسته به وسع خود برای زن خدمتکار بگیرد تا بار کارهای خانه بر دوش زن سنگینی نکند؛ اما اگر در فرهنگ زنان مشرق، کار خانه با شور و عشق به‌عنوان وظیفه اخلاقی پذیرفته‌شده، باید قدردان این لطف باشید. همین قدردانی چنان قدرت و انگیزه‌ای در زن ایجاد می‌کند که با اشتیاقی بیشتر و به‌صورت خستگی‌ناپذیر به فعالیت خود ادامه خواهد داد. یکی از شیوه‌های قدردانی و همراهی، کمک به همسر در امور خانه است. کمترین کمک شما بیشترین انگیزه بخشی به تلاش بیشتر و عاشقانه‌تر زن می‌باشد. مطمئن باشید این انگیزه بخشی، فضایی بانشاط و روحی صمیمانه را در خانه تقویت خواهد کرد.
منبع: آلبوم خانواده، جواد اکبری دافساری و محبوبه زارع