واژه «سرعت‌گیر» را همه شنیده‌ایم و خودش را هم دیده‌ایم. خیلی قبل‌تر از این‌ها می‌گفتیمش «دست‌انداز». کارش گرفتن شتاب‌های نامتعارف ماست. شاید عجیب باشد که بگوییم بعضی شتاب‌ها نه‌تنها سرعت‌گیر نمی‌خواهند، بلکه خودشان سرعت‌گیرند. خودشان دست‌اندازند. اگر در یک تقسیم‌بندی بخواهیم عجله در زندگی روزمره و کارهای روزانه را به مثبت و منفی تقسیم کنیم، می‌توانیم عجله‌های منفی را دست‌اندازهای زندگی بنامیم. عجله‌هایی که سرعت‌گیرند. سرعت انسان برای رسیدن به خواسته‌هایش را تند که نه، اتفاقاً کند می‌کنند. نگرانی‌ها و تلاش‌های نامتعارف برای رسیدن به رزق و روزی یکی از آن‌هاست. ما آدم‌ها چون‌که در ظرف «فردا» قرار نگرفته‌ایم، با رزقش نیز احساس دوری می‌کنیم؛ بنابراین هرچه بیشتر تلاش می‌کنیم تا خودمان را به آن برسانیم. طبق قاعده قرار نیست ما خودمان را به روزی برسانیم بلکه ما چه بخواهیم، چه نخواهیم، او خودش را به ما خواهد رساند. «امروز» همان «فردایی» است که «دیروز» غصه آمدنش، غصه رزقش و غصه اتفاقات نابهنگامش را می‌خوردیم. اگر امروز از غصه دیروز خبری نیست، به این خاطر است که در ظرفش غرق شده‌ایم و اگر غصه فردا را می‌خوریم، به این خاطر است که نگاهمان را به بیرون از ظرف انداخته‌ایم، نه خود ظرف. همیشه این‌طور نیست که اگر عجله کردیم، همه‌چیز طبق میل و اراده ما سرعت بگیرند. سرعت زیاد و نامتعارف، انسان را از «ایستگاه رزق» دورتر و دورتر می‌کند.
پیامبر اکرم (صلّی‌الله‌علیه‌وآله) در سفارشی به امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) فرمودند: ای علی! در غم روزی فردا نباش که روزی هر فردایی می‌رسد.۱
پی‌نوشت:
1. تحف‌العقول، ص25.
منبع: ماهنامه خانه خوبان