چرا فقط به زنان گفته می‌شود که رعایت حجاب کرده و آرایش نکنند و به مردان گفته نمی‌شود که نگاه نکنند؟!
اول‌ازهمه دقت شود که احکام الهی، گفتهٔ افراد و اشخاص نیست که بگوییم: چرا به من گفتی و به او نگفتی یا بالعکس. دوم آن‌که دقت شود: احکام الهی همه بر اساس علم و حکمت الهی و مشیّت اوست، نه بر اساس میل‌ها و نفس‌های مردمان که جا داشته باشد برخی حسادت کنند، برخی رقابت کنند، برخی حرص بخورند و یا ... ؛ و سوم آن‌که بدانیم فواید احکام الهی ابتدا به خود شخص و سپس به دیگران یا جامعه برمی‌گردد و منفعت حجاب زن نیز قبل از هر کس به خودش می‌رسد و سپس به جامعه. خداوند می‌خواهد ودیعه‌اش به زن و زیبایی و جاذبهٔ او، عام‌المنفعه نباشد. او به یک کالایی برای لذت رایگان همگانی مبدل نگردد و مرد صرفاً به چشم شهوت و غریزهٔ حیوانی به زن نگاه نکند و به خاطر حرص بهره‌وری و لذت‌جویی‌اش، او را مورد آزار و اذیت قرار ندهد. لذا فرمود رعایت این پوشش برای خوب شناخته شدن از یک‌سو و مصونیت از اذیت و آزار از سوی دیگر لازم است (ذلِک أَدْنی أَنْ یعْرَفْنَ فَلا یؤْذَین - الأحزاب، 59)
اما پوشش، تستر یا آنچه امروز نامش را حجاب گذاشته‌ایم، بر همگان واجب است و نه‌فقط بر دختران و زنان. هرچند که حدودش فرق دارد و آن‌هم بی‌حکمت نیست و منطبق با خلقت و فطرت بشری است. لذا همان‌طور که عدم رعایت و شکستن این حدود بر زنان حرام است، بر مردان نیز حرام است. به‌عنوان‌مثال این مد امروزی برای آقایان که شلوار فاق کوتاه می‌پوشند و تا کسی رد می‌شود حتماً به بهانه‌ای خم می‌شوند تا عورتشان پیدا شود [و چقدر هم زننده است]، کاملاً حرام است. همین‌طور است اگر لباسی بپوشد که می‌داند بدن‌نما و محرک عموم است و با آن در مجامع و میان نامحرمان حضور یابد.
قاعدهٔ و قانون «نگاه کردن» نیز همین‌طور است. هم بر مردان حرام است که به نامحرم نگاه لذت جویانه (شهوانی) بیندازند و هم بر زنان حرام است که به مردان نامحرم چنین نگاهی بیندازند، خواه دو طرف پوشش را رعایت کرده باشند و یا نکرده باشند. لذا هم راجع به مردان فرمود: «قُل لِّلمُؤمِنِینَ یغُضُّواْ مِن أَبْصَارِهِمْ وَ یحفَظُواْ فُرُوجَهُمْ ... – به مردان مؤمن بگو دیدگان خویش را از نگاه به زنان (نامحرم) باز گیرند و فرج‌های خویش را نگهدارند (زنا نکنند)»، هم راجع به زنان فرمود: «وَ قُل لِّلْمُؤْمِنَاتِ یغْضُضْنَ مِنْ أَبْصَرِهِنَّ وَ یحَْفَظْنَ فُرُوجَهُنَّ وَ لَا یبْدِینَ زِینَتَهُنَّ إِلَّا مَا ظَهَرَ مِنْهَا ... - و به زنان باایمان بگو چشم از نگاه به مردان اجنبی فروبندند و فرج‌های خویش را حفظ کنند و زینت خویش را جز آنچه آشکار است آشکار نسازند ...» (النور، 30 و 31)
پس بر مرد و زن واجب است که اولاً بدن خود را در مقابل نامحرمان به نمایش نگذارند و ثانیاً چشم خود را از نگاه شهوانی به نامحرم بازگیرند. منتهی جاذبهٔ زنانه به‌مراتب بیشتر است. خداوند جمیل و لطیف، تجلی جمال و لطافت ویژه‌ای به زن نموده که بالتبع جاذبهٔ ویژه‌ای دارد. لذا حدود پوششش متفاوت است. پس هیچ منطقی ندارد که مرد بگوید: من هر طور که خواستم جلوه می‌کنم و زن چشم بپوشد! و زن بگوید: من هر طور خواستم جلوه می‌کنم و مرد چشم‌بسته و نگاه نکند. بلکه تحقق این سلامت جسمی، روحی، اخلاقی، مادی، معنوی، شخصی و اجتماعی و ممانعت از مضرات هنجارشکنی، مستلزم رعایت همه‌جانبه است؛ یعنی هم زن و مرد پوشش تکلیف شده را رعایت کنند و هم هر دو از نگاه آلوده به نامحرم پرهیز نموده و خود را از ورود به عرصهٔ گناه بازدارند.
منبع: ایکس شبهه