دنیــــا به کام تلــــخ من امشب عســــل شده ست
شیرین شده ست و ماحصلش این غزل شده ست
تأثیــــــــــر مهـــــــــر مادری‌ات بوده بر زبـــــــان
این واژه‌ها اگر به تغــــــــزل بـــدل شــــده ست
مــــــــادر! حضــــــور نام تــــو در شعــــــرهای مــن
لطف خــــــداست شامل حـــال غـــــزل شده ست
غیر از تـــــــــو جای هیچ‌کسی نیست در دلــــــم
این مسئـــــله میان من و عشــــق حل‌شده ست
سیاره‌ای که زهـــــــــره نشد آه می‌کشد
آه ست و آه آنچه نصیــــب زحــــــل شده ســت
زهـــــــرایـــــی و تلألؤ نــــــــــور محبتـــــــت
در سینه‌ام ز روز ازل لــــم‌یـــــــزل شده ست
با نام تو هــــــوای غــــــزل معنـــــوی شده ست
بــی‌اختیـــــــار وارد این مثنـــــــــــوی شده ست
هرگــــــز نبوده غیر تـــــو مضمـــــــون بهتـــــــری
تنهـــــــــا تویی که بر سر ذوقــــــــم می‌آوری
نامــــــت مرا مسافـــــــــر لاهــــــوت کــرده ست
لاهــــــوت را شکـــــــوه تــو مبهــــوت کرده ست
از عــــــــــرش آمـــدی و زمیــــن آبـــــرو گرفـــت
باید بــــــــرای بـــــردن نامـــــت وضــــــــو گرفت
نـــــــور قریـــــش! تا که تویــــــی صاحــب دلـــم
غـــــــــرق خـــــــداست شعب ابــــی‌طالب دلم
عمــــرت نفس‌نفس همه تلمیح زندگــــی ست
حرفت چــــــــراغ راه و مفاتیـــــح زندگــــی ست
از این شکــــــوه، ســــــاده نبــــاید عبــــور کــرد
باید مـــــــدام زندگی‌ات را مـــــــرور کــرد
چون زندگی‌ات ساده‌تر از مختصــــر شده ست
پیش تجمــــــلات جهــــــازت سپــــر شــده ست
آیینــــــــه‌ای و سنـــــــگ صبـــــــور پیمبــــــری
در هــــر نفـــــــــس برای پـــدر مثــل مـــــــادری
اشـــک شما عذاب بهشــــت است، خنــــده کن
لبخنـــــــدت آفتــــــاب بهشــت است، خنـده کن
دنیـــــــای مــا نبـــوده برازنــــــــدهٔ شمـــــــا
هجــده نفس زمین شده شرمنــــــدهٔ شمـــا
آیینـــــــــه‌ای نهـــاده خــــــــدا بین سینه‌ام
حــــــس می‌کنم مـــــــزار تو را بین سینه‌ام
مانند آن خســـــی که به میقــــــات پر کشیـــــد
قلبـــــم به‌سوی مـــــــادر ســــادات پر کشیــد
سید محمدرضا برقعی