همسـایــه سایـــه ات به ســرم مستــدام باد
لطــفـــت همیــشــه زخــم مــرا التــیــــام داد
وقتــی انیــس لحــظــه ی تنهــایی ام توئــی
تنهــــا دلیــل ایــن که مــن اینجــایی ام توئی
هر شـــب دلم قـــدم به قدم می کشد مـــرا
بی اختیــار سمـــت حـــرم می کشـــد مـــرا
بــا شـــور شهــــــر فــاصــلـــه دارم کنـــار تو
احــســـاس وصــــل می کنـــد آدم کنــار تــو
حـالـــی نگفتنـــی به دلــم دسـت می دهد
در هـــر نمــــاز مسجـــد اعــظــــم کنــار تـو
تــا آســمــان خویــش مـــرا با خـــودت ببـــر
از آفـــتــــاب رد شـده شـــبـنـــم کنـــار تـــو
با زمـــزم نــگـــاه دمـــادم هـــــزار شـــمـــع
روشـــن کنـنــد هاجـــر و مریـــم کنـــار تـــو
در این حریم، سینـــه زدن چیز دیگری ست
زیبـــاتـــر اســت مـــاه مـحــــرم کنـــار تــــو
مــــا با تـــو در پنــــاه تـــو آرام مــی شویـم
وقـتـــی که با ملائــکـــه هم گام می شویم
مــا در کنــار صـــحـــن شمــا تربیــت شدیم
داریم افتـخـــار که هم شهـــری ات شدیــم
زیبـــاتــــرین خاطــــره هامان نگفتنـی ست
تصــویـــر صحــن خلوت و باران نگفتنی ست
بــاران میـــان مــرمــر آیینــه دیـــدنــی ست
ایــن صــحنـــه در برابر آیینـــه دیدنــی ست
مـــرغ خیــــال سمت حریمـت پریـــده است
یعنی به اوج عشق همین جا رسیده است
خوشبخــت قــوم و طایفـــه، ما مـردم قمیم
جاروکشان خــواهــر خــورشیــد هشتمــیم
اعجاز این ضــریح که همواره بی حــد است
چیزی شبیه پنجره فولاد مشهــد است
مـــن روی حرف های خــــود اصرار می کنم
در مثـنـــوی و در غــــزل اقــــرار می کــنـــم
مـا در کنـــار دختـــر مـــوســی نشسته ایم
آیینـــه ایم و محـــو تمــاشــا نشـستــه ایم
این جا کویــــر داغ و نمـــک زار شور نیست
ما روبـروی پهنـــه ی دریا نشستــه ایم
قم سالهاست با نفسش زنده مانده است
باور کنیـــد پیش مسـیــحـــا نشستـــه ایم
بـــوی مدینــــه مــی وزد از شهـــر ما،بیـــا
ما در جوار حضـرت زهـــرا نشسته ایم
***
از مـــا به جز بــدی که ندیـــدی ببخشمـان
از دست ما چه ها که کشیدی ببخشمــان
مــن هم دلیل حســـرت افـــلاک می شوم
روزی که زیر پـای شما خـــاک می شوم...
شاعر: سید حمیدرضا برقعی