ناگهــــــان قلــــب حـرم وا شد و یک مرد جوان
مثــــل تیری که رهـــا می شود از دست کمان
خستـــــه از مانـــدن و آمـــاده رفتـن شده بود
بعــــد یک عمــــر رهـــا از قفــس تن شده بود
مست از کام پـــــدر بود و لبــش سوختـــه بود
مســــت می آمد و رخســــاره برافروختــه بود
روح او از همــــه دل کنــــده ، به او دل بستـــه
بر تنــــش دســــت یدالله حمـــایــــل بستـــــه
بی خـــود از خود ، به خدا با دل و جان می آمد
زیر شمشــــیر غمـــش رقــــص کنـان می آمد
یا علـــــی گفت که بر پـــا بکنـــد محشــــــر را
آمــــده بــــاز هــــم از جــــا بکنـــــد خیبـــــر را
آمـــــد، آمـــــد به تماشـــــا بکـشـــد دیـــدن را
معنـــــی جمــــــله در پوســــت نگنجیـــــدن را
بی امـــــان دور خـــــدا مرد جـــوان می چرخید
زیـــر پایش همـــه کــــون و مکــــان می چرخید
بارهــــــا از دل شــــب یک تنـــــه بیــــرون آمــد
رفــت از میســـــره از میمنـــــه بیــــرون آمـــــد
آن طــرف محــــو تماشــای علــی حضــرت مـاه
گفـــــــت: لاحـــــــول و لاقـــــــوة الاّ بـاللّــــــــه
مســــت از کـــام پـــــدر، زاده لیــــلا ، مجنــــون
به تماشـــــای جنونــــش همـــه دنیـــا مجنــون
آه در مثنـــــــوی ام آینــــــــه حیــــرت زده است
بیــت در بیـت خــــــدا واژه به وجــــد آمده است
رفتی از خویش ، که از خویش به وحدت برسی
پســـرم! چنـــد قــــدم مانــده به بعثـــت برسی
نفــــس نیــزه و شمشـــیر و سپــــر بنـــد آمـــد
بــه تمـــاشــــای نبــــرد تــــو خــــــداوند آمــــد
با همـان حکـــم که قـــرآن خـــدا جان من است
آیــه در آیــه رجــــزهای تــو قــــرآن مـــن است
ناگهــــان گـــرد و غبـــار خطــــــر آرام نشســت
دیدمت خـــرم و خنـــدان قــــدح باده به دســـت
آه آیینــــــه در آیینــــــه عجــــــب تصـــــویــــری
داری از دســت خـــودت جــــام بـــلا می گیــری
زخـــم ها با تـــو چه کردند؟ جــــوان تر شده ای
به خــــدا بیـش تــر از پیـش پیمبـــــر شـــده ای
پــدرت آمـــــــده در سینـــــــه تــلاطــــــــم دارد
از لبـــت خــواهــــش یک جرعــــه تبســــم دارد
غـــــرق خـــون هستـــی و برخواستــه آه از بابا
آه ، لـــب وا کــــن و انگـــــــور بخـــــواه از بــابــا
گـوش کن خواهــــرم از سمــت حـــــرم می آید
بـــا فــغــــــان پســــــرم وا پســــــرم مــــی آید
باز هـــــم عطــــــر گـــل یــاس به گیســـو داری
ولــی این بـار چـرا دســت به پهــــــلـــو داری؟!
کربــــــلا کوچــه ندارد همـه جایش دشت است
یاس در یـاس مگــــر مــادر من برگشته است؟!
مثـــل آیینـــــه ی در خــــاک مکــــدر شـــده ای
چشـــم مــن تــار شده ؟یا تو مکـــرر شده ای؟!
مــــن تــــو را در همــــه کـــرب و بـــلا می بینم
هـــر کجـــا می نگـــرم جســـم تــو را می بینم
اربــاْ اربــا شده چــون بـــرگ خــزان می ریـزی
کـاش می شــد که تو با معجــزه ای برخیـــزی
مانـــده ام خیره به جسمت که چه راهی دارم
بایــــد انگــــار تــــو را بیــــن عبــــــا بگــــذارم
بایــــد انگـــار تــــو را بیــــن عبــایــــم ببـــــرم
تا که شش گوشه شود با تو ضریحـم پسرم...
شاعر: حمید رضا برقعی