تولد امام حسین (علیه‌السلام)

به روز سوم ماه شعبان سال چهارم هجرت ⁽¹⁾ دومین فرزند برومند حضرت علی و فاطمه که درود خدا بر ایشان باد، در خانهٔ وحی و ولایت، چشم به جهان گشود.

چون خبر ولادتش به پیامبر گرامی اسلام ^{(صلی‌الله‌علیه‌وآله)} رسید، به خانهٔ حضرت علی و فاطمه ^{(علیه‌السلام)} آمد و اسماء ⁽²⁾ را فرمود تا کودکش را بیاورد. اسماء او را در پارچه‌ای سپید پیچید و خدمت رسول اکرم ^{(صلی‌الله‌علیه‌وآله)} برد، آن گرامی به گوش راست او اذان و به گوش چپ او اقامه گفت ⁽³⁾.

به روزهای اول یا هفتمین روز ولادت با سعادتش، امین وحی الهی، جبرئیل، فرود آمد و گفت:

سلام خداوند بر تو باد ای رسول خدا، این نوزاد را به نام پسر کوچک هارون «شبیر» ⁽⁴⁾ که به عربی «حسین‏» خوانده می‌شود، نام بگذار. ⁽⁵⁾ چون علی ^{(علیه‌السلام)} برای تو به‌سان هارون برای موسی‌بن‌عمران است جز آنکه تو خاتم پیغمبران هستی.

و به این ترتیب نام پر عظمت «حسین‏» از جانب پروردگار، برای دومین فرزند فاطمه انتخاب شد.

به روز هفتم ولادتش، فاطمه زهرا که سلام خداوند بر او باد، گوسفندی را برای فرزندش به عنوان عقیقه ⁽⁶⁾ کشت و سر آن حضرت را تراشید و هم وزن موی سر او نقره صدقه داد. ⁽⁷⁾

حسین و پیامبر ^{(صلی‌الله‌علیه‌وآله)}

از ولادت حسین‌بن‌علی ^{(علیه‌السلام)} که در سال چهارم هجرت بود تا رحلت رسول الله ^{(صلی‌الله‌علیه‌وآله)} که شش سال و چند ماه بعد اتفاق افتاد، مردم از اظهار محبت و لطفی که پیامبر راستین اسلام ^{(صلی‌الله‌علیه‌وآله)} درباره حسین ^{(علیه‌السلام)} ابراز می‌داشت، به بزرگواری و مقام شامخ پیشوای سوم آگاه شدند.

سلمان فارسی می‌گوید: دیدم که رسول خدا ^{(صلی‌الله‌علیه‌وآله)} حسین ^{(علیه‌السلام)} را بر زانوی خویش نهاده او را می‌بوسید و می‌فرمود:

تو بزرگوار و پسر بزرگوار و پدر بزرگوارانی، تو امام و پسر امام و پدر امامان هستی، تو حجت خدا و پسر حجت خدا و پدر حجت‌های خدایی که نه نفرند و خاتم ایشان، قائم ایشان (امام زمان ^{(عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف)}) می‌باشد. ⁽⁸⁾

انس‌بن‌مالک روایت می‌کند:

وقتی از پیامبر پرسیدند کدام یک از اهل بیت خود را بیشتر دوست می‌داری، فرمود: حسن و حسین را، ⁽⁹⁾ بارها رسول گرامی حسن و حسین را به سینه می فشرد و آنان را می‌بویید و می‌بوسید. ⁽¹⁰⁾

ابو هریره که از مزدوران معاویه و از دشمنان خاندان امامت است در عین حال اعتراف می‌کند که:

رسول اکرم ^{(صلی‌الله‌علیه‌وآله)} را دیدم که حسن و حسین ^{(علیه‌السلام)} را بر شانه‌های خویش نشانده بود و به‌سوی ما می‌آمد، وقتی به ما رسید فرمود: هر کس این دو فرزندم را دوست بدارد مرا دوست داشته و هر که با آنان دشمنی ورزد با من دشمنی نموده است. ⁽¹¹⁾

عالی‌ترین، صمیمی‌ترین و گویاترین رابطهٔ معنوی و ملکوتی بین پیامبر و حسین را می‌توان در این جملهٔ رسول گرامی اسلام ^{(صلی‌الله‌علیه‌وآله)} خواند که فرمود:

حسین از من و من از حسینم. ⁽¹²⁾

پی‌نوشت‌ها:

1- در سال و ماه و روز ولادت امام حسین (علیه‌السلام) اقوال دیگری هم گفته شده است، ولی ما قول مشهور بین شیعه را نقل کردیم. ر. به. ک. اعلام الوری طبرسی، ص 213.
2- احتمال دارد منظور از اسماء، دختر یزید‌بن‌سکن انصاری باشد. ر. به. ک. اعیان الشیعه، جزء 11، ص 167.
3- امالی شیخ طوسی، ج 1، ص 377
4- شبر بر وزن حسن و شبیر بر وزن حسین و مشبر بر وزن محسن نام پسران هارون بوده است و پیغمبر اسلام (صلی‌الله‌علیه‌وآله) فرزندان خود حسن و حسین و محسن را به این سه نام نامیده است- تاج العروس ج 3 ص 389، این سه کلمه در زبان عبری همان معنی را دارد که حسن و حسین و محسن در زبان عربی دارد- لسان العرب، ج 6، ص 60.
5- معانی الاخبار، ص 57.
6- در منابع اسلامی درباره عقیقه سفارش فراوان شده و برای سلامتی فرزند بسیار مؤثر دانسته شده است، ر.به. ک. وسائل الشیعه، ج 15، ص 143 به بعد.
7- کافی، ج 6، ص 33.
8- مقتل خوارزمی، ج 1، ص 146- کمال‌الدین، صدوق، ص 152.
9- سنن ترمذی، ج 5، ص 323.
10- ذخائر العقبی، ص 122.
11- الاصابه، ج 11، ص 330.
12- سنن ترمذی، ج 5، ص 324- در این قسمت روایاتی که در کتاب‌های اهل تسنن آمده است نقل شد تا برای آنها هم سندیت داشته باشد.

منبع: پیشوای سوم - حضرت امام حسین (علیه‌السلام)، هیئت تحریریه مؤسسه در راه حق