ازآنجاکه خداوند اولیای خود را دوست دارد، لذا اگر خلافی کنند، فوراً آنان را با قهر خود می‌گیرد تا متذکر شوند، چنان‌که خداوند در قرآن می‌فرماید: اگر پیامبر سخنی را که ما نگفته‌ایم به ما نسبت دهد، با قدرت او را به قهر خود می‌گیریم: «لو تقوَّل علینا بعضَ الاقاویل لأخذنا منه بالیمین»(سوره حاقّه، آیه 44 - 45) و همچنین اگر مؤمنین خلافی کنند، چند روزی نمی‌گذرد مگر آنکه گوشمالی می‌شوند.
امّا اگر نااهلان خلاف کنند، خداوند به آنان مهلت می‌دهد و هرگاه مهلت سرآمد، آنان را هلاک می‌کند: «و جعلنا لمهلکهم مَوعداً»(سوره کهف، آیه 59) و اگر امیدی به اصلاحشان نباشد، خداوند حسابشان را تا قیامت به تأخیر می‌اندازد و به آنان مهلت می‌دهد تا پیمانه‌شان پر شود. «انّما نُملی لهم لیزدادوا اثماً»(سوره آل‌عمران، آیه 178)
به یک مثال توجه کنید:
اگر قطره‌ای چای روی شیشه عینک شما بریزد، فوراً آن را پاک می‌کنید.
امّا اگر قطره‌ای چای روی لباس سفید شما بچکد، صبر می‌کنید تا به منزل بروید و لباس خود را عوض کنید.
و اگر قطره‌ای روی قالی زیر پای شما بچکد، آن را رها می‌کنید تا مثلاً شب عید به قالی‌شویی ببرید.
خداوند نیز با هرکس به‌گونه‌ای رفتار می‌نماید و بر اساس شفافیت یا تیرگی روحش، کیفر او را به تأخیر می‌اندازد.
منبع: سایت درس‌هایی از قرآن