بَلی قادرینَ علی ان نَسوی بَنانَه
سعد بن ربیعه یکی از همسایگان پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌واله) بود. روزی نزد پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌واله) آمد و سؤال کرد خداوند در قیامت چگونه استخوان پوسیده‌ها را زنده خواهد کرد؟
در جواب او آیه 3 سوره قیامت نازل شده «ایحسب الانسان ان لن نجمع عظامه» آیه 4 «بلی قادرین علی ان نسوی بنانه»
در این آیه به نکته بسیار ظریفی در 1500 سال قبل اشاره شده که چرا خداوند نفرمود: ما می‌توانیم چشم، بینی و لب و دهان آن‌ها را زنده کنیم زیرا بینی و لب و دهان افراد با اندکی تفاوت ظاهری همه مثل هم است ولی سرانگشتان همه مردم دنیا باهم فرق دارد آن زمانی کسی این مطالب را نمی‌دانست تا اینکه در قرن 19 میلادی در سال 1884 در انگلستان علم انگشت‌نگاری کشف شد یعنی حدود 1250 سال بعد از نزول آیه و آن روز ثابت شد که اثرانگشت هیچ‌یک از افراد جهان مانند دیگری نیست و از این علم امروز در کشف جنایات و هویت اشخاص استفاده می‌شود.
جالب‌توجه اینکه، اگر اثرانگشت کسی در اثر سوختن یا جراحت از بین برود زمانی که بدن دوباره آن را ترمیم کند. اثر آن با اثر قبلی هیچ تفاوتی ندارد و انگشت‌نگاری جدید مانند قدیم است.
منبع: شگفتی‌های آیات خدا، منوچهر شیرین زاده